lcd ekrana teşekkür

bir anda çıkıveriyorlar, yemeklerini bitirmişler herhalde.

çıkıveriyorlar ellerinde kılıçlarla. oyuncak. tahta.

halbuki tahta ne güzel bir malzeme, hem kokusu...

oyuncak kılıçlarla savaşıyorlar birbirleriyle. filmlerdeki gibi. hiçbiri karnına geçirmiyor düşmanının, dakikalarca üst bedenleri hizasında vuruyorlar, tahtaya yakışmayacak kılıçları birbirlerine.

kimsenin aklına direk göbeğe saplamak gelmiyor kılıcı.

dakikalarca vuruyorlar birbirlerine.

kadınların orda olduklarında kendilerini iyi hissettikleri mağazanın önüne geliyorlar; biri diğerini mağazanın alarmının oraya sıkıştırıyor, tam dayayacak silahını düşmanının boynuna; son "pis pis" sırıtışını yapacak onun suratına; ego manyağı olacak ki...

pat!

karşı mağazanın vitrinindeki çizgifilmi fark ediyor savaşçılar birden.

"aa baksana, tom jerry'ye n'aapıyo!"

"ay çok komik!!"

kılıçlar düşüyor.

deminki sert surat ifadesi, hırs, öfke,

fark ediyorlar ki onlar "çocuk"lar.

onlar çocuklar daha.

kılıç yerine tom ve jerry onları büyüten.

savaş değil, hayal gücü onları besleyen.

bu nedenle; eğer okuyorsa...

çok teşekkürler lcd ekran! onlara çocuk olduklarını hatırlattığın için.

zaten tahtadan silah olmaz.

tahta güzel kokar.

kin gibi değil.